Op 9 juli 2022, exact drie jaar na de dood van Pieter, organiseerden we een stand-up aan het Justitiepaleis. We hielden enkele voordrachten. En haalden ook de pers:
Gazet van Antwerpen / ATV: "Nabestaanden houden aan justitiepaleis sereen eerbetoon voor Pieter Aerts, die overleed na politie-interventie"
Gazet van Antwerpen: “De waarheid proberen te achterhalen is heel vermoeiend”: Antwerps koppel houdt eerbetoon voor zoon Pieter, die door politie werd doodgeschoten
De voordrachten:
René:
Welkom, iedereen die zich met Pieter verbonden voelt.
Dat jullie hier zijn om dit moment van herinnering en eerbetoon voor Pieter mee te beleven, maakt ons dankbaar. Iedereen die tot hier gekomen is, maakt onze schouders ontzettend sterker! Vandaag is voor ons een ‘hoogdag’ waaruit we kracht putten om verder te gaan tot we een rechtvaardige uitspraak bekomen.
Vandaag gebruiken wij het woord “stand-up”. Zeer zeker is dit samenkomen een eerbetoon voor Pieter. En als we dit benoemen naar de toekomst, zeggen we dat we niet bij de pakken zullen blijven zitten.
Dan staan wij hier omdat we waarheid, eerlijkheid en rechtvaardigheid nastreven.
Daarop wachten we al 3 jaar. Dit toppen we af op vandààg!
Maar we gaan verder. Wij willen elk fragment van Pieters stervensverhaal doorgronden.
We streven ernaar om al onze vragen en bedenkingen aan een rechtbank voor te leggen.
De persoon die op 9 juli 2019 door de woordvoerder van het parket werd beschreven, is niet onze zoon. Toen én vandaag nog altijd zijn wij vol overtuigd dat Pieter géén mes vast had! Het lag niet in zijn geaardheid om mens of dier te kwetsen. Hij heeft dit nooit gedaan. Ook niet intentioneel. Zijn waardebeleving was er één met eerbied voor het geschenk dat het leven uitmaakt!
De drie jaren die voorbij zijn gegaan hebben het gebeuren niet uitgewist. Daarvan zijn jullie vandaag de getuigen. Uw aanwezigheid zegt ons dat Pieter niet vergeten is.
Sommige mensen konden drie jaar geleden niet deelnemen aan de afscheidsviering. Wij hopen dat ook voor hen deze samenkomst een steun kan zijn, een moment van vereniging voorbij de dood.
Wij wachten al lang, maar dat lange wachten loont. Wij willen ons niet vergrijpen aan boosheid, maar vergiffenis voor de daders wordt een bittere opgave.
Ons hoofddoel is geduldig het ware stervensverhaal van Pieter ontrafelen. We gaan hierin al een lange weg als gezin. Gelukkig hebben wij hierbij de steun van familie en vrienden. Ook op het begrip van onze raadsman, Meester Johan Vangenechten, kunnen wij rekenen. Dit is heel erg betekenisvol voor ons. Vooral ook de waardering voor de mens die Pieter was!
Aan de waardigheid van onze zoon zullen we nooit voorbijgaan. Samen maken wij een mooi en sereen eerbetoon. Een “stand-up” voor Pieter!
Annemie, tante van Pieter, zal ons een tekst van verbinding brengen. Zij verwoordt onze gevoelens van eerbied in een gedicht. Dan trachten we jullie een stukje van onze doorleving te schetsen. We belichten hierbij even de spandoeken die we vandaag hier hebben en die onze lange weg weergeven.
Hierna houden we een moment van stilte, exact op het uur dat Pieter 3 jaar geleden de dood vond. We ronden af met een muzikaal verhaal: een opname van Pieter met saxofoon, samen met zijn vrienden Wim, Koen en Barry van de groep Ad Funk.
Annemie:
Pieter ‘is’ nog.
Hij leeft in onze gedachten, herinneringen en harten.
Soms zijn we diep geroerd, geraakt, verzonken in onze beleving, dicht bij hem.
Met een gedicht van Bianca Keyzer geven wij hem een veilige plek, hier en tussen ons.
'Geschenk van leven’
Ik
Mens
Niet meer
Ook niet minder
Klein
In die oneindige ruimte
Waar we deel van zijn
Ik
En jij
Samen
Groots
Ben je
In mijn hart
Dat klopt en leeft
Omdat jij het
Zuurstof geeft
Jij bent
Van je begin
Tot vandaag
Geschenk van leven
René:
We hebben hier een groot spandoek bij ons. Dit spandoek vertaalt onze beleving. Door het langdurig verloop van het onderzoek en door de zwijgplicht die we daarbij nog steeds moeten hanteren, is ook ons leed met onbegrip doorgroeid. Al 3 jaar beschermen wij diegenen die onze zoon gedood hebben.
Heel die tijd hebben wij het dossier herhaaldelijk doorlezen en uitgespit. Pagina na pagina, hoofdstuk na hoofdstuk, foto na foto. Met onze bevragingen en inzichten hebben we het dossier ‘levend’ gehouden. De antwoorden, besluiten, bevindingen die we nu kennen, beginnen ons invulling, een beeld van de situatie te geven.
Het onderzoek dat al 3 jaar bezig is, hebben we zelf moeten blijven stuwen. Zonder ons zou het ondertussen onbestaande zijn! Het positieve aan ons verhaal is: als we morgen in dat grote gebouw worden uitgenodigd en we krijgen het recht te spreken, dan hebben we ons verhaal klaar.
Wat wij ervaarden en samen doorleefden was een rollercoaster van gevoelens die ons door hun intensiteit telkens weer in die herbeleving dwongen.
Een herbeleving van ongeloof, van gruwel, van oneer, van ontmenselijking,
Met die herbeleving gaat een zwijgen hand in hand.
Een zwijgen om de geheimhouding van het onderzoek
Een zwijgen dat de verdedigingsrechten van de daders waarborgt.
Een zwijgen dat de daders wél een eerlijke kans geeft om hun leven verder te zetten.
Maar dit is ook een zwijgen dat weerzinwekkend is. Dat je in een positie van “niet je diepste leed kunnen delen” plaatst. Een zwijgen dat je trots en je rechtvaardigheidsgevoel ondermijnt. Je moet het slaafs tolereren en hopen dat je vrienden en familie begrijpen.
De aandachtige toeschouwer heeft dit eerste woord “zwijgen” al in ons spandoek gezien. De 9 andere weg-wijzers die we tegenkwamen, zijn: onderzoeken – herbeleven – gruwel – verdriet – woede – onder/gaan – vragen – boosheid – ongeloof.
Al die emotionele domeinen zijn eigen aan diepmenselijke beleving. Alleen, ze kwamen onaangekondigd en zonder uitzicht. Verscheurend om de ruwheid van de daad, en hard, zoals de dood nu eenmaal is.
Voor ’t eerst luchten wij hier onze gevoelens en we kunnen nog niet te hard roepen maar het doet deugd!
Toch maken wij ons steeds opnieuw sterk om vooruitgang te boeken; om morgen bevrijd van elke beperking te kunnen spreken. Geen gemakkelijke keuze om deze weg te ‘blijven gaan’. Het was niet voor één dag, één maand, één jaar. Vandaag zeggen en schrijven we 3 jaar!
Wij gaan deze weg voor Pieter maar ook voor alle slachtoffers die, net als hij, geleden hebben, of nog lijden onder de gevolgen van buitenmatig politiegeweld. En voor iedereen die met wapengeweld, discriminatie of onderdrukking te maken heeft.
Het geweldmonopolie dat politie bezit geeft wereldwijd maar ook bij ons aanleiding tot misbruik. Het is een wereldwijd fenomeen. Ook in België mag de controle sterker en de bestraffing strenger waar dit alleenrecht zich in gewelddadige extremen uit!
Een ‘voorval’ zoals de dood van Pieter mag zich niet meer herhalen. Wij spreken onze hoop uit naar een toekomst waar verandering mogelijk wordt wat betreft :
de toelaatbaarheidsgrens van geweldgebruik door politie: hun verantwoordingsplicht voor geweld en wapengebruik dient ernstig genomen. Ook politie kan bestraft worden!
Hoe mooi zou het zijn moest een chef of een hoofd van politie, als verantwoordelijke voor de daders, een betrokkenheid verwoorden. Een poging tot begrijpen ondernemen, een verontschuldiging aanbieden aan de slachtoffers of nabestaanden.
De werking van het juridisch onderzoeks- en opvolgingsdomein. Een grotere bereikbaarheid zou o.a. een eerste stap kunnen zijn.
Een uitbreiding van coaching van slachtoffers en nabestaanden door justitie: organisatorisch, onderzoeksondersteunend en financiëel. En dit in alle aspecten die de noodwendigheid van hun zaak aangeeft.
Dit zou een enorme upgrade en erkenning zijn voor de werking van slachtofferbegeleiding van het parket.
Wij verwachten van onze politie:
Dat redelijkheid, veiligheid en inzicht hun motieven tot actie zijn
Dat zij sociale betrokkenheid tonen en empatisch vermogend zijn
Dat ze niet denken een hiërarchisch verworven geloofwaardigheid te bezitten. Ook zij staan niet boven ‘de wet’!
Kortom: dat inzicht en gezond verstand zullen primeren op geweld in al zijn vormen.
Dat waren even zware woorden. Maar ze zijn nodig om de ernst voor de noodzaak aan verandering weer te geven. Een verandering die ons terug doet geloven in een politiemacht die niet handelt vanuit een geweld-hiërarchisch denken, eigen aan machocultuur waarin het recht van de sterkste geldt, …
Wij gaan voor een herkénbare politie met een ondersteunende sociaal-maatschappelijke opdracht, mét een erecode, hun beroep waardig!
Als laatste:
Wij bouwen niet op gebakken lucht, wij zeggen dat Pieter geen agressor was. We leggen hierop nadruk en bevestigen dit met klem. Wij kennen Pieter als persoon en onze overtuiging van zijn goodwill in die moeilijke situatie is bij ons heel duidelijk. De zekerheid van ons woord stellen wij sterker dan andere beweringen op die fatale dag.
Pieter, elke kans op waardig leven werd je door geweld ontnomen.
We kunnen je niet terugkrijgen, wat we ook doen.
We staan hier wel vandaag, zeer dicht bij jou.
Sterk in geest, verbonden met gedachten en gevoelens.
Heel veel schouders en harten zijn hier samen,
en iedereen weet dat gij geen schuld draagt!
Wij zetten strijdbaar en overtuigd onze weg verder,
Opdat iedereen de waarheid van je laatste moment mag kennen,
We doen dit niet alleen, maar met de kracht van velen
…én samen met jou!
Annemie:
Binnen enkele ogenblikken luisteren we naar Pieter, in samenspel met zijn vrienden Barry, Koen en Wim van Ad Funk.
Op saxofoon vertelde hij ons over gevoelens, verscheidenheid, emotie. Ook dit is Pieter’s nalatenschap, zijn verhaal, zijn sterkte, vol leven!
Maar…
Dit geschenk van leven
werd je ontnomen
door geweld zonder einde
Geen kans meer
om voor jezelf op te komen
weerwerk te geven aan onrecht
om samen leven
Toch geeft de herinnering
aan jouw gedrevenheid
ons moed en sterkte
om elke dag verder te gaan
en morgen jouw verhaal
eervol en waardig
in deze wereld te plaatsen
René:
Eervol en waardig. Vandaag hebben we daarvoor een grote stap gemaakt. Een rechtzetting, een publiek eerbetoon voor jou, Pieter.
Je bent altijd eerlijk geweest, jij verdient dat, en hiermee komen we zeker tegemoet aan wat jouw wens zou kunnen zijn.
“Een stand-up voor eer-herstel, waarheid en rechtvaardigheid!”
Stiltemoment:
We geven elkaar nu even ruimte, in een moment waarin de stilte de drager is van onze gevoelens.
Lieve Pieter, met jouw muzikaal verhaal krijg je ook vandaag het laatste woord.
(Muziekfragment Ad Funk)
Comments